Je zult nooit meer kunnen lopen.” Dat was de vernietigende diagnose die de doktoren stelden toen ik zo'n 9 jaar geleden wakker werd in een Duitse gespecialiseerde kliniek na een ernstig ski-ongeluk. Maar een innerlijke stem zei me "dat kan het niet geweest zijn". Met positieve gedachten, veel wilskracht en ambitie vocht ik me terug - en vandaag sta ik hier. op eigen benen

Ik kan me nog heel goed herinneren hoe ik voor het eerst op ski's stond toen ik 5 jaar oud was. Ik was meteen "besmet". Skiën werd mijn grote passie. Als student maakte ik het tot de staatsploeg, nam later deel aan internationale FIS-races en volgde de skischool in Stams/Tirol. Ook toen kampte ik vaak met blessures zoals gescheurde kruisbanden of een peesblessure in mijn hand. Ondanks al deze tegenslagen heb ik altijd mijn best gedaan en me een weg terug gevochten. Ik heb er op dat moment nooit aan gedacht om te stoppen.

Negen jaar geleden heb ik tijdens de skitraining in Obergurgl een ski-ongeluk met ernstige gevolgen gehad. Tijdens reuzenslalomtraining kwam ik met mijn hand vast te zitten in een poort en werd ik in een gracht gegooid. De gevolgen waren fataal: levensbedreigende inwendige verwondingen, een verbrijzelde dijbeenbreuk en een onvolledige dwarslaesie die me vanaf dat moment de rest van mijn leven zou vergezellen.

De doktoren zeiden: "Je zult nooit meer kunnen lopen."

Toen ik een paar dagen na het ongeluk in een Duitse speciale kliniek uit de coma ontwaakte, hadden de doktoren een verschrikkelijke diagnose: ik zou nooit meer kunnen lopen. Ik weet niet waarom of waar het vandaan kwam, maar een innerlijke stem vertelde me destijds "dat kan het niet zijn geweest". Diep van binnen was ik er vast van overtuigd dat ik vooruitgang zou blijven boeken. Hoewel ik me ervan bewust was dat ik door de blessures misschien niet “normaal” zou kunnen lopen, wilde ik in ieder geval niet meer afhankelijk zijn van een rolstoel.

In gedachten stelde ik me voor dat mijn spieren weer bewogen. Nadat ik een kleine kramp voelde, wist ik dat het mogelijk was als ik gewoon doorzette en vocht. Door geluk, hard trainen en de onvoorwaardelijke steun van mijn familie en vreugde, kan ik nu met krukken lopen, heb ik mijn studie afgerond en ben ik een fulltime werknemer. Mijn passie voor skiën is ook ongebroken ondanks mijn ski-ongeluk.
Ik doe nu weer mee aan skiwedstrijden (met een monoskibob) in het juniorenteam van de ÖSV en ik ben betrokken bij het Ski for life-initiatief, dat tot doel heeft mensen met een handicap voor skiën te interesseren.

En ook al leid ik nu een leven met een beperking, ik kan toch eerlijk zeggen dat ik heel gelukkig ben met mijn leven en geen moment ruzie maak met mijn lot.

Mijn boodschap aan iedereen die een soortgelijk lot achter de rug heeft of een zwaar pad voor zich heeft is: Met positieve gedachten en een portie ambitie is alles mogelijk!